So Long, Farewell, Auf Wiedersehen, Goodbye!

Op deze zonnige zaterdag in november schrijf ik mijn laatste verhaal vanuit Zuid Afrika. De afgelopen weken zijn nog een rollercoaster geweest, maar ook weer een schitterende ervaring.

Van 20 t/m 31 oktober ben ik werkzaam geweest op een Skill Development Centre in Orange Farm. Op dit centrum trainen ze studenten tussen de 18 en 35 jaar op het gebied van IT of Fashion & Design. Het is een 9 maanden lang programma, met aan het eind, als ze succesvol zijn, een erkend certificaat waar ze het werkveld mee in kunnen. Of verder studeren mochten ze daar de kans voor krijgen.
Het programma is voor de studenten zo goed als gratis. Ze moeten een kleine bijdrage leveren, 100 Rand voor 9 maanden (dat is ongeveer 7 á 8 euro), maar de rest van de cursus word gefinancierd door Babuyile (in Nederland bekend als Stichting Rhiza). Door deze cursussen hoopt de organisatie studenten een betere toekomst te geven. Veel van de studenten hebben de middelbare school niet afgemaakt door uiteenlopende omstandigheden. Hun toekomst mogelijkheden zien er dus vaak niet heel rooskleurig uit. Door ze een cursus te laten volgen, krijgen ze de mogelijkheid om toch een diploma te behalen en zo iets meer kans op een betere toekomst te hebben.
Mijn werkzaamheden bestonden vooral uit het ondersteunen van de docent van Fashion & Design en het nakijken van assesments van de IT studenten. Het leuke aan dit centrum was dat de meeste studenten allemaal rond mijn leeftijd waren. Dit leidde in veel gevallen tot leuke en interessante gesprekken over de verschillen tussen hun en mijn leven en de verschillen in cultuur.
Wat me in deze weken vooral opgevallen is, is de houding die veel Afrikanen hebben. Ze leven vaak ik de meest armzalige omstandigheden, omstandigheden waarin wij na een week gillend gek zouden worden. Maar ze lijken het ok te vinden. Ze weten hier niet beter en hebben hun hele leven al in deze omstandigheden geleefd dus veel van de studenten denken dat dit de manier is waarop ‘arme’ mensen over de hele wereld leven. Ik heb daar echt respect voor gekregen. Vorige week een dag zonder water uit de kraan gezeten, na een dag vraag ik me al af wanneer het water terug komt zodat ik weer normaal mijn ding kan doen. Ja, het is een ervaring om te ‘douchen’ in een bak met (koud) water, maar mijn haar wassen op deze manier is toch knap lastig.
Daarnaast ben ik verbaasd over de motivatie die sommige van de studenten hebben om de cursus met succes af te ronden. Met de nadruk op sommige, want er zijn er een aantal die uitermate gemotiveerd zijn. Maar andere boeit het allemaal niet. 7 van de 10 dagen zijn ze niet aanwezig, soms zonder reden en de meeste dagen in ieder geval zonder afmelding. Op de dagen dat ze er wel zijn, zijn ze vaak alleen lichamelijk aanwezig. Ze zitten in het klaslokaal maar je kunt zien dat ze weinig van het hele verhaal van de docent meekrijgen. Ik weet hoe het is om student te zijn en niet iedere student is even gemotiveerd. Maar het feit dat ze 9 maanden gratis onderwijs krijgen met aan het eind een erkend certificaat, maakt dat ik geen dag zou durven missen. Van de meeste gevallen weet ik het verhaal achter de afwezigheid niet, dus ik wil niet alle studenten ‘veroordelen’. Maar het feit dat ze niet aanwezig zijn in lessen die een wereld van verschil kunnen betekenen voor jou toekomst en die van eventuele generaties na jou, verbazen mij keer op keer.

Na deze twee weken was mijn plan om de laatste week van mijn verblijf in Kaapstad door te brengen. Een weekje vakantie vieren en de toerist uithangen. Door omstandigheden is dit plan echter niet door gegaan. In plaats daarvan ben ik deze laatste dagen weer werkzaam geweest voor JAM. Uiteenlopende werkzaamheden van kantoorwerk tot het voorbereiden van de makeover van volgende week en allerlei andere klusjes. Al met al weer een geslaagde week en ergens was het ook wel weer leuk om nog een week op de basis te kunnen zijn.

Bijna 6 maanden, 180 dagen, ongeveer 3780 uur… Het is voorbij, maar het is een geweldig avontuur geweest. ‘Werken’ voor verschillende projecten, proeven van verschillende culturen, ontelbaar veel nieuwe mensen leren kennen van over de hele wereld, safari, Kilimanjaro, bungeejumpen, allemaal ervaringen om nooit meer te vergeten. Ervaringen die ik zelf gecreëerd heb en die ik nu van mijn bucketlist af kan strepen. Maar helaas ook ervaringen die een iets minder positief randje hadden. Ze zijn allemaal onderdeel van het avontuur. Alle gebeurtenissen bij elkaar maken dat ik een onvergetelijk half jaar heb gehad.
Via deze weg wil ik iedereen bedanken. Bedankt voor de interesse in mijn avonturen, voor het lezen van mijn verhalen en het meeleven via mijn verhalen of andere media. Ik hoop dat jullie allemaal genoten hebben van mijn posts op internet. Over een paar dagen kan ik alle verhalen weer in reallife vertelen.
Maar het is (gelukkig) nog niet helemaal voorbij. Vanavond vertrek ik vanuit Johannesburg, maar er wachten mij nog een paar, hopelijk mooie, dagen in Dubai. Nog 5 dagen vakantie vieren voordat het normale leven in Nederland weer van start gaat.

Tot over een paar dagen!