On top of the world!

Kilimanjaro: 5895 meter boven zeeniveau, de hoogste berg in Tanzania en de hoogste vrijstaande berg in de wereld… Ik heb het overleefd!

Wat een geweldige ervaring. Zaterdag 5 juli was het eindelijk zover. Na de nodige voorbereiding werden we om 9 uur opgehaald bij het hostel en kon het grote avontuur beginnen. 6 dagen klimmen en klauteren, slapen in tenten, hurktoiletten of een grote rots, geen douche, veel stof, veel water en weinig adem. Soms was het afzien soms was het leuk, maar wat een geweldige kick om uiteindelijk op de top uit te komen.
De ene dag ging makkelijker dan de andere. De eerste 3 dagen bestonden uit klimmen en dalen. Om je lichaam te kunnen laten wennen aan de hoogte is het belangrijk dat je eerst om hoog gaat om vervolgens weer een stukje te dalen. Voelt erg vreemd om op deze manier een berg te beklimmen. Voor je gevoel kom je geen stap dichterbij de top omdat je iedere keer weer naar beneden gaat. Maar het hoort er nou eenmaal allemaal bij.
Woensdag op donderdagnacht was het dan eindelijk zover. Om 1 uur ’s nachts stond Raphael aan onze tent om ons te wekken. Snel aankleden, alhoewel.. Snel is niet echt makkelijk als je 4 tot 5 lagen over elkaar aan moet trekken. Hoewel we in Afrika zijn was ik erg blij met een skibroek en ski-jas. Ben wel wat kou gewend, maar dit was een ander verhaal. Nog even gauw een glas warme thee naar binnen gieten en dan gaan we eindelijk op weg naar het grote doel.
Het eerste deel van de tocht valt me zwaar. Mijn handen en voeten bevriezen en ze opwarmen kost veel energie. Iedere keer als ze bijna warm zijn wordt er een pauze ingelast en koelt alles weer af. Ondanks dat het tempo lager ligt dan dat van een schildpad valt het niet mee om iedere stap te zetten. Uiteindelijk komt de zon op en wordt het warmer. Ben nog nooit in mijn leven zo dankbaar geweest voor een zonsopgang. Zon, warmte, licht alles was meer dan welkom. Uiteindelijk weet ik een voor mij geschikt tempo te vinden. Ik neem pauzes op het moment dat ik een pauze nodig heb en dat werkt. Ik ga samen met één van de porters alleen op pad om mijn eigen tempo te kunnen lopen. Gelukkig heb ik geen last van wat voor verschijnselen van hoogteziekte dan ook. Dit scheelt een hoop. Geen hoofdpijn en misselijkheid om tegen te vechten, alleen maar zorgen dat je de ene voet voor de andere zet en blijft ademhalen. Als eerste van de groep bereik ik uiteindelijk Stellapoint, het één na hoogste punt van de Kilimanjaro. Hier wacht ik tot de rest van de groep boven is en vervolgens gaan we verder naar de ‘echte’ top! De rest heeft allemaal helaas wat meer moeite met de hoogte, maar uiteindelijk weet iedereen de top te bereiken.
Wat een geweldige kick geeft dat! 5895 meter boven zeeniveau, prachtig uitzicht op gigantische gletsjers, Mount Meru komt boven de wolken uit en dan het besef: ja, ik heb het gehaald! Geweldig! Het was afzien, doorzetten, vallen en opstaan, kou lijden, zweten, stinken en pijn hebben aan elke spier in mijn lijf. Maar hoe cliché het ook allemaal klinkt: het was het allemaal waard!
Uiteindelijk spendeer ik een half uur op de top om iedereen daar aan te zien komen. Tot ieders grote verbazing heb ik totaal geen moeite met de hoogte en merk ik weinig van het verlaagde niveau aan zuurstof in de lucht. Als ik iedereen op de top heb aan zien komen gaan we weer op weg naar beneden. In tegenstelling tot omhoog gaat dit een stuk sneller. Het eerste stuk is voornamelijk rul zand. Waar dit omhoog lastig was, is het nu een soort van skipiste die je afgaat zonder ski’s of snowboard. Ik ben blij met het beetje snowboard ervaring dat ik heb. Na 12 uur wandelen komen we weer in het kamp aan. Hier even snel eten en dan moeten we weer door. Nog 4 uur naar beneden wandelen voor de boeg om naar ons laatste kamp te gaan. Vol adrenaline van de top gaat dit me gemakkelijker af dan verwacht.
Op de laatste ochtend bedanken we onze gidsen en alle porters en onze gidsen, delen we de fooien uit en zien we hoe de porters nog de energie hebben om voor ons te dansen en te zingen ondanks de 5 dagen zware arbeid die ze geleverd hebben. Mooi om te zien hoe dankbaar ze zijn en hoe blij ze zijn dat ze bij hebben kunnen dragen aan onze ervaring. Dan begint het laatste stukje van de tocht. Iedereen wil graag naar huis dus in plaats van 5 uur doen we 3 uur over het laatste stuk.
Eenmaal bij de poort is het even wachten tot de auto klaar is voor vertrek en krijgen we ons certificaat overhandigd. Naast de foto’s een bewijs dat we daadwerkelijk op de top zijn geweest. En dan is het tijd om weer naar huis te gaan. Het grote avontuur zit erop, we hebben de berg overleefd!